အေမ

အေမ...

ခလုတ္ထိမွ 'တ'မိသတဲ့လား.....?


ကုန္းတတန္ေရတတန္နဲ႕

အေမ့ရင္ကိုကန္ျပီး ပ်ံေနတဲ့

ကၽြန္ေတာ္ဆိုတဲ့ေကာင္က

တခါတေလ

အေမ့ကိုသတိရတဲ့စိတ္ေတြက

မိုက္တြင္းခက္နက္နက္ကမတက္ႏိုင္ျပန္ဘူး.....။


စာၾကည့္စားပြဲေရ့ွနာရီ၀က္ေလာက္ထိုင္ရင္

ခါးေညာင္းေနတတ္တဲ့ကၽြန္ေတာ္

ကၽြန္ေတာ့္တသက္အပ္ခ်ဳပ္စက္ေပၚကမထတဲ့

အေမ့ရဲ့ေ၀ဒနာကိုကိုယ္ခ်င္းမစာခဲ့ဘူး.....။


စာႏွစ္မ်က္ႏွာေလာက္ဖတ္ရင္

မ်က္ရိုးေတြကိုက္တယ္လို့ကိုယ္ကုိကုိယ္သနားေနတဲ့ကၽြန္ေတာ္က

ဖေယာင္းတိုင္ မီးမိွန္မိွန္ေအာက္အတင္းစူးစိုက္အလုပ္လုပ္ေနတတ္တဲ့

မ်က္မွန္ထူထူနဲ့ ေမေမကိုေမ့ေနတတ္တယ္.....။


မိခင္ေမတၱာဆိုတဲ့အပ္တစ္စင္းနဲ့

ေလာကဓံဆိုတဲ့ေတာင္ကိုေဖာက္ထြင္းခဲ့တယ္

ဒဏ္ရာေတြအထပ္ထပ္နဲ့လဲျပိဳလုမတတ္ျဖစ္ေနေတာင္

သားတို့ကိုေပးတဲ့ေမတၱာအလင္း

မွိန္ဆင္းမသြားဘူး.....။


တသက္လံုးအေမခူးခပ္ေကၽြးတာကို

အသင့္လက္ေဆးစား

အေမ့ကို ေက်းဇူးတင္စကားမေျပာခဲ့တဲ့ေကာင္ေလ.....။


ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရင္ထဲကအပူေတြသာ အေမ့ဆီကူးလို့

အေမကေတာ့ အပူေတြျမိဳခ်

အျပံဳးေတြသာ ထုတ္ျပခဲ့တယ္...။

မိုနာလီဇာလို အေမမျပံဳးတတ္ေပမယ့္

ကၽြန္ေတာ္ရင္ဘတ္ကျပတိုက္မွာေတာ့

အေမ့အျပံဳးဟာ တန္းဖိုးျဖတ္မရဘူးေလ.....။


အေမေရ...

ကၽြန္ေတာ္သိျပီ

ဒီကမၻာမွာ'မိခင္ေမတၱာ' ကို တိက်စြာေဖာ္ျပႏိုင္တဲ့ ဘာသာစကား

မထြန္းကားေသးဘူးဆိုတာ.....။


တကယ္ေတာ့

''မိခင္''ဆိုတာ...

ရယူျခင္းေတြကိုပစ္ပယ္

ေပးဆပ္ျခင္းေတြမွာ အျမစ္တြယ္ေနသူပါ.....။


(အေမ့မ်ားေန႕ အမွတ္တရ)